18 marca 2022, Piątek

Piątek II tygodnia Wielkiego Postu; rok C, II (inne oficjum: tu)

● Ewangelia
● Rozważanie (~2-3′)
● Komentarze (~3-7′)
● Homila (~10-25′)
● Msza i różaniec

+   Komplet Czytań – rozwiń

↑  Ewangelia (Mt 21, 33-43. 45-46)

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza:

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:

«Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał.

Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna.

Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?»

Rzekli Mu: «Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze».

Jezus im rzekł: «Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce».

Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka.

Oto Słowo Pańskie.

↑   Rozważanie Ojca Pustelnika

Rozważanie Ojca Eremity z Eremu Maryi „Brama Nieba” do dzisiejszej Ewangelii (~2-3′).

Wielka prawda prostego dziękuję

        Poznawać prawdę o człowieku, Bogu i sobie samym. Oto fascynujące zaproszenie. Nie mamy bezpośredniego wglądu w rzeczywistość. Wszystko widzimy poprzez własne życie. Dlatego im bardziej pragniemy dotrzeć do rzeczywistości, tym bardziej niezbędna jest praca nad prawdą o sobie. Taką pracę można przyrównać do przecierania szyby okna mieszkania własnego życia. Im ta szyba będzie czystsza, tym więcej światła Bożego i ludzkiego wniknie do naszego wnętrza. Jednocześnie takie oczyszczanie pomaga lepiej widzieć Boga, człowieka i cały świat. Wszelkie zabrudzenia powodują zafałszowanie prawdziwego widoku. Warto więc przybliżać się do prawdy.

         Niestety! Realia życia pokazują często wręcz coś odwrotnego. Wyraziście ilustruje to pewna ewangeliczna sytuacja, gdy Jezus poprzez przypowieść ukazał arcykapłanom i faryzeuszom bolesną prawdę o marnowaniu przez nich daru Bożego Królestwa. Gdy słuchacze zorientowali się, że o nich mówi, w żaden sposób nie odpowiedzieli wdzięcznością za słowa prawdy: „Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka” (Mt 21, 46). Czy taka reakcja jest nam obca? Raczej nie! Smutna sprzeczność: teoretycznie deklarujemy pragnienie prawdy, ale praktycznie co rusz wybieramy trwanie w nieprawdzie. Dlaczego tak się dzieje?

         Na pewno duże znaczenie odgrywają dwa powody. Pierwszy dotyczy swoistej bezwładności ludzkiego życia, wpisującej się w świat przyrody. Wszelka zmiana wymaga energii i podjęcia trudu przezwyciężenia poznanej słabości lub grzechu. Łatwiej jest pozostać w bezczynności, nawet za cenę nazwania czarnego białym.

         Drugi, fundamentalny powód, to pyszne przekonanie o własnej doskonałości i samowystarczalności. Prawda jest taka, że wszystko otrzymaliśmy od Boga bezpośrednio lub pośrednio poprzez ludzi. Początkowo w różnych sytuacjach z reguły o tym pamiętamy. Ale jest to niewygodne dla samowystarczalnej pychy. Dlatego powoli sobie samemu zaczynamy przypisywać zasługi. Dochodzi do bolesnych zafałszowań. Nieraz Bóg, człowiek, darczyńca zostaje wyrzucony jak śmieszna puszka po piwie. Gdy był potrzebny, pozostawał w kręgu zainteresowań. Potem zostaje wykasowany z pamięci. Jak trzeba, reset totalny! Co więcej, darczyńca może nawet spotkać się z niechęcia czy wręcz wrogością obdarowanego. Czemu? Bo niewygodnie przypomina o otrzymanym darze. Rani pychę, która sobie chce przypisać zasługi za to, co tak naprawdę było darem. Nawet sam Bóg konkretnie w ten sposób może być potraktowany. W sumie zaś, wyrzucając człowieka, jednocześnie zabijamy też Jezusa Chrystusa. Zamiast pokornej prawdy zależności, pojawia się w życiu pyszna nieprawda samowystarczalności. Z pomocą szatana, można dojść do perfekcji w swoistej sztuce reinterpretacji: otrzymany od kogoś dar staje się super własną zasługą.

         Brnięcie w nieprawdę prowadzi nieuchronnie do życiowego zapętlenia, do coraz głębszej utraty Boga i ostatecznie do samozniszczenia. Warto więc podjąć trudną, ale bez porównania bardziej fascynującą podróż do świata prawdy. Na tej drodze trzeba najpierw uznać swą niedoskonałość. Następnie uwierzyć, że sensowne działanie jest bardziej fascynujące niż bezsensowny bezwład i bezruch. Wreszcie, podstawą życia powinna stać się wdzięczność. Dziękuję, bo Bóg i drugi człowiek pomaga mi bardziej żyć. Wyzwala mnie z mego zamknięcia, bym wszedł do bardziej szczęśliwego czyli Boskiego świata. Uznanie otrzymanego daru otwiera jeszcze bardziej na dalsze obdarowywanie.

         Benedykt XVI dał nam fascynujące świadectwo sztuki dziękowania. Rozpoczynał pontyfikat, wciąż dziękując bł. Janowi Pawłowi II i teraz kończył w postawie dziękczynienia. Na koniec wypowiedział testamentalne i proste Bożą prostotą słowa: „Dziękuję i dobranoc”. Tylko ludzie wielkiego formatu potrafią wypowiadać przeniknięte Bożą głębią proste „dziękuję”. Te słowa to niesamowite świadectwo świetnie odbywanej podróży ku prawdzie. Czysta szyba okna ludzkiego życia super marki „Dziękuję”.

         Niech koronujące pontyfikat Benedykta XVI „Dziękuję” będzie nam światłem na drodze do prawdy.

1 marca 2013 (Mt 21, 33-46)

Powyższe rozważanie wraz z ilustracją w całości pochodzi ze strony Eremu Maryi „Brama Nieba”. Pozostałe artykuły z kalendarzem liturgicznym Ojca Pustelnika znajdziecie TUTAJ.

↑   Komentarze video

Zoom Mocnych w Duchu (~3′) i Zielone Pastwisko ojca Piotra Kleszcza (~5-7′). Poniżej wyłącznie aktualny odcinek, poprzednie dostępne są w rozwijanej playliście (biała ikonka w oknie video):

↑   Dobra Homilia

Dzisiejsza albo najbardziej aktualna dostępna homilia Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia (~10-25′):

↑   Msza z Różańcem

Msza Święta w Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, poprzedzona Drogą Krzyżową.
Od 1 marca do 24 kwietnia 2022 roku codziennie odmawiane są trzy części Różańca w ramach Nowenny Pompejańskiej w intencji szybkiego ustania wojny. Dwie części odmawiane są od 14:00 do 15:00, ostatnia część o godzinie 17:30 z wyjątkiem piątków. W piątki Wielkiego Postu trzecia część różańca jest połączona z Koronką do Bożego Miłosierdzia o 15:00 (kliknij tutaj).

Piątek, 18 marca 2022, transmisja z Sanktuarium: 14:00 – nowenna, 15:00 – koronka i różaniec 17:15 – droga krzyżowa, 18:00 – msza święta.

---

Wszystkie nasze najnowsze artykuły możecie znaleźć na stronie głównej fioletowemirabelki.pl